El-Asr - Dešavanja u svijetu

Dok stotine stranih boraca dolaze u Siriju, Iran troši deset milijardi dolara da spasi Asada

U časopisu ''The Guardian'' objavljeno je da stotine stranih boraca – među njima su Čečenci, Francuzi, Afganistanci i Arapi – dolaze u Siriju kako bi učestvovali u ratu protiv režima Bašara Asada. U istom časopisu, u broju od 24. septembra 2012., objavljeno je: “Stari ratnici, mudžahidi iz Iraka, Jemena, Afganistana, učestvuju sa drugim stranim borcima u borbi na frontu u Halebu (Alepu) i prelaze sa krivotvorenim pasošima.” Također, u ovim novinama navodi se da se strani borci po dolasku u Siriju raspoređuju po raznim borbenim jedinicama, od tih jedinica su: '‘Ahraruš-Šam’' i ‘'Džebhetun-nusra'', a nekima od njih – kao što je Ebu Omer eš-Šišani – dozvoljeno je da formiraju svoje posebne jedinice po imenu '‘El-Muhadžirun'’, a kod Sirijaca su poznate po imenu '‘Braća Turci'’, te da Sirijci vode džihadske kampove u koje primaju nove vojnike nakon što dođu u Siriju iz Turske, i raspoređuju ih po borbenim jedinicama nakon što prođu osnovnu obuku koja traje deset dana. ''The Guardian'' opisuje strane borce kao introvertne osobe, posebno u saradnji sa Slobodnom sirijskom vojskom. Kad su ih Sirijci pitali odakle dolaze, jedan bijeli borac koji govori francuski, odgovorio je da je Marokanac, a Čečenci kažu da su Turci, a Tadžikistanci da su Afganistanci. Pažnja je također skrenuta na žaljenje jedne grupe Libijaca na malu količinu municije. Jedan od njih kaže: “Ova revolucija je vrlo siromašna, mi se nalazimo u drugoj godini, ali borcima je još uvijek potrebno oružje i dosta municije.” (Al-Quds Alarabi)

Novine ''The Times'' objavile su da je Iran utrošio deset milijardi dolara u vojnu i finansijsku podršku Asadovom režimu. To je prouzrokovalo razilaženje među čelnicima u iranskom režimu. Prenoseći od strateških zapadnih izvještača, ove novine kažu: “Neuspjeh u privlačenju koristi Asadovom režimu u konfliktu – unatoč ogromnoj finansijskoj i vojnoj podršci – prouzrokovalo je razilaženje između Alija Homeinija, vrhovnog vođe tzv. ‘islamske’ revolucije u Iranu, i između generalmajora Kasima Sulejmanija, komandanta korpusa 'El-Kuds', koji je dio iranske revolucionarne garde.'' Novine su dodale da je Iran snagama sirijskog režima osigurao plate za nekoliko mjeseci, pored davanja oružja i logističke podrške, shodno izvorima u sirijskoj opoziciji koja Teheran često optužuje da sirijskom režimu pomaže oružjem. U ''The Timesu'' se navodi: “Odgovorna lica iz Irana dala su izjave u proteklim sedmicama o miješanju Irana u stanje u Siriji.” (Al-Arabiya.net)

Mučenje i maltretiranje palestinskih zatvorenika u izraelskim zatvorima

Izraelski vrhovni sud odlučio je da se prestane sa mučenjem tokom ispitivanja. Ali ovo nije eksplicitno zabranilo primjenu metoda mučenja, nego je dozvolilo da se tokom ispitivanja, u slučajevima kao što je ''potreba za odbranom'’ i u situacijama gdje zatvorenik nalikuje na '‘tempiranu bombu’', koriste metode slične mučenju (tzv. umjereni fizički pritisak). U nekim slučajevima, neki zatvorenici su umrli zbog mučenja tokom ispitivanja. Priznanja koja se dobiju mučenjem koriste se kao dokaz pred sudom. U praksi, palestinski zatvorenici su izloženi sljedećim oblicima torture:

● Uskraćivanje spavanja, ruke zavezane plastičnim lisicama, stezanje plastičnih lisica kako bi se zaustavila cirkulacija krvi, udaranje, šutanje, fizičko i psihičko ponižavanje.

● Posebne metode za ‘'tempirane bombe'’: zatvorenici su svezani za stolicu na bolne načine, stavlja se pritisak na razne dijelove tijela, davljenje, čupanje kose i sl.

● U ćelijama: izlaganje visokim temperaturama, dugo izlaganje umjetnom svjetlu, samica, suzavac koji ubacuju u ćelije, nehumani uvjeti ispitivanja i dr.

Izrael je 2003. godine priznao da posjeduje najmanje jedan tajni objekat za ispitivanje, poznat kao ‘'Objekat 1391'’, koji spada pod odgovornost izraelske bezbjednosne službe. Taj objekat nije naveden ni na jednoj karti, zato je precizna lokacija nepoznata. Pretpostavlja se da je lociran u vojnoj bazi van okupirane teritorije 1967. i da spada pod odgovornost jedinice 504 vojne obavještajne službe. Zatvorenicima se ne govore gdje se drže. Savjetnici nekih zatvorenika mogu nakon zahtjeva saznati da im je klijent zatvoren u tom objektu, ali nikada ne sazna gdje je lokacija. Ispitivanje u ovom objektu popraćeno je ogromnom dozom mučenja i maltretiranja. U izjavama bivših zatvorenika stoji da su bili izloženi dugoj izolaciji i da nisu imali osnovne sanitarne uvjete. Internacionalni komitet Crvenog križa nema pristup ovom objektu. Moguće je da je postojao oko 25 godina otkako je osnovan. Čak i oni koji imaju najviše političke i vojne funkcije u Izraelu tvrde da nisu upoznati sa dešavanjima u tom objektu.

Palestinski zatvorenici koje drže u izolaciji mogu biti podijeljeni u dvije glavne grupe. Prva uključuje zatvorenike koji su u izolaciji zbog '‘sigurnosnih razloga’', a druga uključuje zatvorenike koji pate od mentalnih zdravstvenih problema. Izolacija prouzrokuje mentalno i fizičko oštećenje, od mentalno zdravih zatvorenika i kod zatvorenika sa povijesti mentalne bolesti.

Zatvorenici u izolaciji su sami u svojim ćelijama 23 sata na dan. Oni samo smiju napustiti ćeliju za dnevnu šetnju od sat vremena, bez prisustva drugih zatvorenika. Ćelije su od 1,5 x 2 metra do 3 x 3,5 m veličine. U ćeliji se nalazi jedan prozor od 50 x 100 cm i većinom nema dovoljno svjetla i zraka. Jedan zatvorenik je rekao da u njegovoj ćeliji dva mjeseca nije bilo prirodnog svjetla i zraka, i da je njegova ćelija danonoćno bila osvijetljena umjetnim svjetlom. Ćelije većinom imaju željezna vrata na kojima se nalazi otvor kroz koji se ubacuje hrana. Tako zatvorenici ne vide druge zatvorenike niti čuvara.

(Izvor: Addameer)

Zašto Rusija podržava Asadov režim?

Ruska podrška sirijskom režimu, i pored antirežimskog ustanka u Siriji i velikog pritiska Zapada i zemalja Arapskog zaljeva, motivirana je jakim trgovačkim i vojnim interesima koji vuku korijene iz sovjetskog doba. Rusija neće lahko prestati podržavati svog najvjernijeg arapskog saveznika. Sirija nije bila u najboljim odnosima sa Zapadom skoro od nezavisnosti 1946. godine i to se pogoršavalo sa rastućom podrškom SAD-a Izraelu. Bilo je razumljivo da će vođe u Damasku tražiti podršku u Moskvi, zbog slabog položaja naspram susjeda koji su jači. Pod sirijskim liderom Hafizom Asadom (1971. – 2000.), klijentsko-patronatski odnos sa Sovjetskim savezom razvio se u jednu od najtrajnijih saradnji na Bliskom istoku. Taj odnos je preživio pad Sovjetskog saveza i dolazak Bašara Asada na vlast 2000. godine. Ali ta podrška nije uzrokovana sentimentalnošću zbog starog prijateljstva, nego Rusija ima interese u Siriji koje treba braniti:

● Vojna industrija: Rat je dobar za biznis. Godine 2011. ruska vojna industrija u Siriju je izvezla oružje u vrijednosti od jedne milijarde dolara i ima još četiri milijarde u ugovorima koji još nisu izvršeni. Reuters je izjavio da se povećao prijevoz malog oružja od početka ustanka.

● Trgovačke veze: Drugi ruski biznismeni imaju dosta toga da izgube u Siriji. Dok je sirijski industrijski sektor povijen pod pritiskom sankcija (i dugogodišnjim lošim upravljanjem), režim je ovisan od uvoza naftnih derivata, žitarica, električke opreme i druge ruske robe. Zapravo, trgovina između Sirije i Rusije porasla je za 58% do 1,97 milijardi dolara u 2011., shodno ruskim izvorima.

● Luka u Tartusu: Najvažnija nagrada koju Moska dobiva zbog ovog odnosa jeste prilaz morskoj bazi u sirijskom gradu sa lukom u Tartusu. To je jedina ruska morska baza na Mediteranu. Saradnja postoji od 1971., i u 2008. godini Tartus je promijenjen u rusku permanentnu bazu, sa ambicioznim planovima za modernizaciju. Ko bi tad mogao zamisliti…

Sve ovo čini da je sadašnja situacija u Siriji jedna vrlo ozbiljna igra za krojače politike Kremlja. Ako Asad bude zamijenjen vladom koja je prijateljski nastrojena prema Zapadu, da li će ruski ugovori i ulaganja biti cijenjeni? I šta će biti sa Tartusom? Kao i Kina, Rusija smatra da je princip nemiješanja u unutarnje afere suverenih država bio narušen u napadu NATO-a protiv bivšeg libijskog vođe Muamera Gadafija 2011. Promjena režima u Siriji je crvena linija za Moskvu, i nijedna rezolucija Sigurnosnog savjeta UN-a koja se približi dozvoli internacionalne vojne intervencije protiv Asada, ne može da se nada da će proći ruski veto. Ali Asadovo ophođenje prema ustanku dosad nije bilo ubjeđujuće, i režim izgleda nema dostojnu strategiju za izlaz iz krize, on se čuva za borbu do zadnjeg metka.

(Izvor: about.com)