“Vojska Islamske Republike i Revolucionarna garda nisu samo zadužene da čuvaju granice, nego je njihova dužnost i da širom svijeta pronose akidetsku poslanicu vodeći džihad na Allahovom putu i šireći područja na kojima se primjenjuje Allahov hakimijjet.” Ovaj dio iz Ustava Islamske Republike Iran, odlično je tumačenje razloga zbog kojih šiijske skupine kontinuirano proizvode krize, izazivaju nerede i smutnje u različitim arapskim i nearapskim muslimanskim zemljama, pod mentorstvom rigidnog sektaškog režima u Iranu.
Nakon Homeinijeve revolucije, neke šiijske dogme pretrpjele su potpuni preobražaj. Sektaški režim postavio je sebi zadatak da širi nasilje i nered u islamskim zemljama, nazvavši to izvozom revolucije, a džihad, koji prethodno nije bio dozvoljen osim pod vođstvom imama, postao je sveta dužnost. Nažalost, svjedoci smo da svoj “džihad” sljedbenici ove sekte vode jedino protiv ehli-sunneta, dok su prema drugima izrazito pacifistički nastrojeni.
Nepravdu ove sekte na svojoj koži najintenzivnije osjećaju sunije u Iranu, koji su svakodnevno izloženi njihovom nasilju i nepravdi. No, uprkos ugnjetavanju kojem su izloženi, kod svoje braće iz drugih zemalja ne nalaze podršku, niti dobijaju pomoć. Štaviše, zagovornici zbližavanja sa šiijama ne samo da ignoriraju šiijsku nepravdu prema sunijama u Iranu, nego svojim djelovanjem nerijetko učestvuju u kreiranju lažne slike o šiijskom režimu.
Broj sunija u Iranu
Šiijska vlast u Iranu ne dozvoljava nezavisnim organizacijama da vrše popise ili kontrole popisa vjerskih i etničkih manjina, tako da je vrlo teško sa sigurnošću reći koliki je stvarni broj sunija u Iranu. Na osnovu različitih izvora, može se kazati da je broj sunija izražen u postocima između dvadeset i dvadeset pet posto. Etnički Kurdi su najbrojnija sunijska zajednica u Iranu i njihov broj se procjenjuje na više od osam miliona, a oko 95% njih pripada sunijskoj zajednici. Druga najbrojnija sunijska zajednica u Iranu jesu Belučistanci, koji žive na jugoistoku Irana, uz granicu s Pakistanom.
Dolazak islama na tlo današnjeg Irana
Zraci Upute obasjali su ovo područje još od najranijih dana islama, kada je Allahov Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, poslao izaslanika perzijskom vladaru, pozivajući ga da primi islam. Perzijski vladar tada je odbio poziv u islam. Štaviše, obuzet ohološću, pocijepao je pismo plemenitog Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, pa je i Allah, dželle šanuhu, pocijepao njegovo carstvo, a njega učinio jednim od nesretnika na ovom i budućem svijetu. No, nakon što je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, preselio na ahiret, svjetlo upute munjevitnom brzinom širilo se na tu stranu. Naime, 13. h. g., krajem hilafeta Ebu Bekra es-Siddika, radijallahu anhu, otpočela je velika operacija islamske vojske na području Perzije, koja je nastavljena u vrijeme Omera, radijallahu anhu. Velika bitka kod Nehavenda 21. h. g., označila je početak kraja vladarske dinastije Sasanida, a deset godina kasnije, u vrijeme halife Osmana, radijallahu anhu, Perzija je postala dom islama.
Otkad ga je obasjalo sunce islama, u vrijeme hulefair-rašidina, Iran je bio zemlja u kojoj dominira ehli-sunnet vel-džemat. Tako je bilo i u vrijeme dinastije Emevija, zatim Abbasija, i kasnije, sve do 907. h. g. kada Ismail Safevi (Safevid) nakon osvajanja Tibriza sebe proglašava šahom, osniva svoju državu na području današnjeg Irana, te dogmu šiija-dvanaestoimamija proglašava jedinim priznatim učenjem islama. Njegova država je prva država koja se na tom području službeno deklarirala kao država šiija-dvanaestoimamija.
Šiijski zločini pod vođstvom Ismaila es-Safevija nad sunijama Irana
Proglasivši dvanaestoimamijski šiizam službenim vjerskim učenjem svoje države, šah Ismail Safevi nasiljem i zločinima prisiljava sunije da prihvate učenje njegove sekte. U prvim danima svoje vladavine naredio je da se dnevno po sedamdeset sunnijskih učenjaka i njihovih učenika baca s džamijskih munara, a mnogi sunije su zaklani po njegovoj naredbi. Naredio je da skupina njegovih sljedbenika svakodnevno prolazi ulicama Tibriza i glasno psuje i omalovažava Ebu Bekra, Omera i Osmana, radijallahu anhuma, a svi koji se zateknu na ulici bili su obavezni da ponavljaju njihove riječi. Onoga ko to ne bi učinio, hapsili su, a potom ga ubijali odsijecajući mu udove i masakrirajući ga.
Zbog svirepih zločina kojima je bilo izloženo, lokalno perzijsko stanovništvo, koje se nije htjelo odreći svoje vjere i prihvatiti šiizam, bilo je prisiljeno da se iseli.
To je bio povod da osmanski sultan Selim Prvi objavi rat safevijama. Rat je rezultirao oslobađanjem Tibriza, ali nakon odlaska sultana Selima s tog područja, safevije su uspjele da ga ponovo osvoje, a onda su bestijalnim pokoljima iskorijenili sunijsko stanovništvo u Tibrizu.
Ugnjetavanje sunija nastavile su i kasnije šiijske vladarske dinastije: Zend, Kadzar i Pahlavi, tako da se sunijsko stanovništvo kontinuirano iseljavalo sa područja pod njihovom kontrolom, što je rezultiralo time da u većini gradova današnjeg Irana dominiraju, ili čak isključivo žive, šiije, a prije nastanka safevijske države samo su Kom, Kašan, Sabzevar i Saveh bili gradovi s većinskim šiijskim stanovništvom.
Ugnjetavanje sunija pod vlašću šiijskog klera
U vrijeme dinastije Pahlavi, sunije su bili izloženi ugnjetavanju i nepravdi na političkom, ekonomskom i kulturnom polju, ali su, ipak, imali određenu slobodu javnog ispovijedanja svog vjerovanja, pravo da svoje vjerske knjige štampaju u inostranstvu i unose u zemlju, da grade džamije, vjerske škole, drže vjerska predavanja u džamijama. To je zato što je dinastija Pahlavi bila sekularno orijentirana, te im vjerska ubjeđenja sunija, kao ni šiija, nisu bila bitna. Međutim, nakon Homeinijeve revolucije, vlast je došla u ruke šiijskih klerika i od tada se ugnjetavanje sunija u Iranu ponovo intenzivira. U cilju iskorjenjivanja sunijskog prisustva u njihovoj državi, šiijska teokratska vlast provodi niz mjera, od kojih su:
● Zabrana sunijskim imamima da slobodno podučavaju ehli-sunnetskoj akidi.
● Kriminaliziranje “vehabizma” i propisivanje smrtne kazne za pripadnost ovom pokretu. U praksi, svako ko ukazuje na djela širka koje prakticira lokalno stanovništvo, svejedno da li je sunijsko, ili poziva na odbacivanje novotarija, biva procesuiran za vehabizam. U područjima gdje su dominantni etnički Arapi, vehabizmom se proglašava čak i insistiranje na upotrebi arapskog jezika i odijevanje tradicionalne arapske nošnje.
● Sistematsko nipodaštavanje sunijskih svetinja, a to se naročito ispoljava kroz baštinjenje “kulture” psovanja ashaba i njihovog omalovažavanja u pozorišnim predstavama, filmovima, serijama, na javnim mjestima, zapravo, svugdje i u svako doba.
● Zabrana gradnje džamija u mjestima u kojima su sunije izrazita manjina.
● Rušenje sunijskih džamija i medresa pod različitim izgovorima.
● Potčinjavanje medija u svrhu širenja šiijskog vjerovanja.
● Obrazovni sistem koncipiran je tako da odgoji generacije koje mrze ehli-sunnet, a privrženi su šiizmu.
● Zabrana osnivanja udruženja koja bi se bavila čuvanjem i zaštitom kulturne i vjerske posebnosti sunija u Iranu.
● Sistemsko sprečavanje ekonomskog razvoja dominantno sunijskih sredina.
● Uskraćivanje političkog samoorganiziranja. Treba kazati kako vlast “iranskih ajatolaha” često iskorištava određene osobe koje potječu iz etničkih skupina koje baštine ehli-sunnetsko vjerovanje, da bi se sunijama u svijetu prikazali kao režim koji uvažava prava sunija. U tom kontekstu treba posmatrati prisustvo određenog broja “sunija” u parlamentu Irana, u kojem oni ne predstavljaju sunije ni svojim brojem, a ni brigom za sunijske interese.
Područja Irana koja su naseljena značajnim brojem sunija
● Kurdistan: ova pokrajina koja se nalazi u zapadnom dijelu Irana stopostotno je naseljena Kurdima koji su predominantno sunije.
● Zapadni Azerbejdžan: nalazi se na sjeverozapadu zemlje, a pretežno je nastanjena kurdskim sunijskim stanovništvom.
● Kermanšah: nalazi se južno od pokrajine Kurdistan s kojom i graniči, te je, kao i prethodne dvije pokrajine, pretežno nastanjen kurdskim sunijama.
● U pokrajini Gilan živi brojna zajednica turkmenskih sunija, kao i oko grada Khalkhal, u pokrajini Ardabil, te na području Anbarana u istoj pokrajini.
● Veliki broj sunija živi i u pokrajinama Golestan, Sjeverni, Razavi i Južni Horasan. Većinom su nastanjeni u područjima ovih pokrajina koja su blizu granice s Turkmenistanom i Afganistanom.
● Huzestan, u jugozapadnom dijelu Irana, pretežno je nastanjen etničkim Arapima, koji u značajnoj mjeri, iako ne većinom, pripadaju ehli-sunnetskoj zajednici, zatim grad Bušehr i njegova okolina, grad Bandar-e-Mogham, i dijelovi pokrajina Fars i Hormuzgan
● Pokrajina Sistan i Belušistan. Ova pokrajina nalazi se na jugoistoku Irana, uz granicu s Pakistanom i većinom je nastanjena etničkom skupinom Beluš (ili Bluš) koji pripadaju sunijskoj zajednici.
(Izvor: almokhtsar.com)