Tokom dugog palestinsko-izraelskog sukoba, više od 16.000 palestinskih žena uhapšeno je i odvedeno u cionističke okupacione zatvore. Među tim zatvorenicama često se nalaze starije žene i maloljetne djevojke.
Period prve palestinske intifade, ustanka, koja je započela 1987. godine obilježila su hapšenja palestinskih žena: uhapšeno je oko 3.000 Palestinki. A u drugoj palestinskoj intifadi, ustanku, koja je izbila 2000. godine, uhapšeno je oko 900 Palestinki. Intenzitet hapšenja Palestinki smanjen je u perodu od 2009. do 2012. godine, s tim da su se hapšenja ponovo povećala početkom palestinske masovne pobune krajem 2015. godine i u julu 2017. godine, kada su izraelske okupacione vlasti zatvorile kapije blagoslovljene džamije Aksa. Broj zatvorenica koje su uhapšene od početka masovne pobune do prvog oktobra 2017. godine dostigao je oko 370 uhapšenih.
Eskalacija cionističkog hapšenja palestinskih žena dostigla je vrhunac prilikom izbijanja ustanka "Odbrana Jerusalema", vječne prijestolnice Palestine -- i to nakon zloslutne objave tadašnjeg predsjednika SAD-a Donalda Trumpa 6. decembra 2017. godine, da prizna Jerusalem, kao prijestolnicu Izraela.
Hapšenje je nastavljeno i tokom 2018. godine kada je povećan broj uhapšenih Palestinki, posebno onih u pripravnosti u džamiji Aksa, što se nastavilo i tokom 2019. godine kada su okupacione vlasti uhapsile oko 110 Palestinki.
U 2020. godini došlo je do povećanja hapšenja: okupacione vlasti uhapsile su oko 128 žena, a 31. augusta 2021. godine u pritvoru su se nalazile 32 zatvorenice. Zatvorske kazne koje su im izrečene dostigle su cifru od 120 godina, a ukupna novčana kazna za ovu godinu dostigla je 286 hiljada šekela ili 150 hiljada KM.
Palestinska organizacija za pitanje zatvorenika navela je da je trideset i devet zatvorenica u cionističkim okupacionim zatvorima oboljelo usljed teških zatvorskih uvjeta i pritisaka kojima su izložene od uprave zatvora Damun. Također, ova organizacija u svom izvještaju navodi da se nastavlja politika lišavanja slobode i zlostavljanja zatvorenica, kao što je namjerno medicinsko zanemarivanje pacijenata, a kao primjer se navodi slučaj jedne zatvorenice koja ima teške opekotine i kojoj je potrebna hirurška intervencija, kako bi joj se spasio ostatak tijela.
Isto tako, druge zatvorenice boluju od raznih drugih bolesti: bakterijske bolesti probavnog sistema, bolesti kostiju, dijabetes, povišen krvni tlak, bolesti krvi, komplikacija trudnoće, neuhranjenost i opća tjelesna slabost.
Organizacija je istakla da se krše prava na privatnost zatvorenica time što su zatvorenice izložene nadzoru kamerama dok borave u dvorištu zatvora, čime se narušava njihova privatnost i ograničava njihovo kretanje, a isto tako uskraćuje im se korištenje knjiga iz zatvorske biblioteke i zabranjuju im se posjete.
Palestinske zatvorenice od trenutka hapšenja podvrgnute su premlaćivanju, ponižavanju i uvredama, što dostiže vrhunac kada stignu do centara za ispitivanje, gdje su izložene dodatnim fizičkim i psihičkim pritiscima, poput premlaćivanja, uskraćivanja sna i hrane duži vremenski period, zastrašivanja.
Sve palestinske zatvorenice drže se u zatvoru Damun, koji je osnovan u periodu britanske uprave nad Palestinom, i to kao skladište duhana, tako da se prilikom njegove gradnje vodila pažnja o dovoljnom procentu vlage, kako bi se očuvalo lišće duhana.
Cionistička okupacija nakon 1948. godine okupirala ga je i pretvorila u zatvor. Zatvor je nakratko zatvoren, a potom je ponovo otvoren 2001. godine. U ovom zatvoru ne postoje najosnovniji uvjeti za ljudski život, većina prostorija je slabo prozračena, a u mnogima od njih nalaze se insekti i vlaga zbog starosti zgrade. Pod je betonski i zbog toga je zimi jako hladno, a ljeti jako vruće.
U Damunu je osam zatvorenica koje su ranjene iz vatrenog oružja i kojima je potreba medicinska rehabilitacija, ali okupaciona vlada to ne dozvoljava.
Jedna Palestinka, majka malog djeteta, uhapšena je u trećem mjesecu trudnoće i odvedena u zatvor u kojem vladaju tako teški uvjeti. Uprkos sudskim tužbama i pokrenutim procesima, okupacione vlasti nastavljaju da je drže u zatvoru iako se približava datum njenog poroda, bez obzira na specifičnost njenog slučaja. Vrijedi napomenuti da je osam palestinskih zatvorenica rodilo u okupacionim zatvorima i da su bile podvrgnute nehumanim uvjetima.
Zatvorenice nose mahramu na glavi tokom cijelog dana, čak i ako su nadzornici zatvora žene, jer zatvorenice ne znaju ko gleda snimak kamera, koje su pod nadzorom jedinica cionističke vojske.
U toku suđenja zatvorenice se transportuju u blindiranom autu, u kojem nema mjesta za sjedenje niti u njega prodire sunčeva svjetlost. Ovo prijevozno sredstvo dio je paklene muke. Za vrijeme transporta, zarobljenica je vezanih ruku i nogu i lišena je jela, pića i namaza. Transportuju se zajedno sa cionistima kriminalcima, koji su optuženi za drogu i ubistva. Tokom zajedničkog transporta podvrgnute su ponižavanju i vrijeđanju kriminalaca. Razdvaja ih samo željezna mreža, a prijevoz traje više od dvanaest sati.
U vrijeme izbijanja epidemije korona virusa, cionistička okupaciona zatvorska uprava, uključujući i zatvor Damun, nije poduzela nikakve prave preventivne mjere protiv korona virusa, već je spriječila zatvorenike da kupe potrebna sredstva, uključujući i sredstva za čišćenje, što dodatno ugrožava zdravlje zatvorenica i svih osuđenica i dovodi ih u opasnost.
Organizacija "Udruženje zatvorenika" navela je da je uprava okupacionih zatvora zabranila otvorene posjete djeci i odraslim sinovima i kćerima zatvorenica, a nakon izbijanja pandemije korona virusa, sve mjere su pooštrene.
Udruženje je ukazalo i na kršenje prava u slučaju jedne zatvorenice kojoj je odbijen zahtjev da prisustvuje ukopu svoje preminule kćerke, što ujedno predstavlja jedan od najtežih primjera ugnjetavanja i lišavanja osnovnih sloboda.
Jedna od zatvorenica rekla je: "Zatvor je pun kamera postavljenih po hodnicima odjeljenja, na šetalištu, na unutrašnjim kapijama. I gdje god se krećemo kamere nas prate. Svako naše kretanje precizno je snimljeno i nemamo privatnost kao žene. Cijeli dan nosimo odjeću za namaz. Ne možemo je skinuti van ćelije, što nam otežava kretanje, uprkos visokoj temperaturi i vlazi u zatvoru u Damunu. Prisustvo kamera narušava našu privatnost, koja je zagarantovana međunarodnim zakonima. Ako zatvorenica želi ići u toalet, to može učiniti samo u vrijeme koje je odredila zatvorska uprava. Toaleti se nalaze uz prostor za rekreaciju i šetnju i nemaju direktna vrata sa ćelijama. To je u suprotnosti s najosnovnijim pravima zatvorenika i ne uzima se u obzir naša privatnost. I možemo ih koristiti samo u vrijeme rekreacije i šetnje, a mi smo žene i imamo dodatne potrebe."
(Izvor: El-Džezira, Arab48.com, info.wafa.ps, independentarabia.com)
Preveo i prilagodio: Mr. Osman Smajlović